Cinema: ‘S’irlandesu’, una recensione (in sardu)

«Oje non lu connoschet neune, ma in America b’est istatu unu tempu inue Jimmy Hoffa, populare leader de su sindacatu, iti sicundu solu a Elvis», nariat Frank Sheeran, “s’irlandesu”.

Una recensione de s’urtimu film de Martin Scorsese.

De Adriano Bomboi.

Si non bos piaghet su cinema de Martin Scorsese, sos mannos che Al Pacino, o sos film e sa cronaca de sa mafia italoamericana, azzis ischertatu sa pellicola irballata.

Zertu, su regista nos fachete colare unu lezzu quartu ‘e ora, ca sos primos bindichi minutos sono tottu su chi unu fan de Robert De Niro e Joe Pesci non cheret bidere: attores ‘ezzoso chin una debile “sceneggiatura”, parodia de “Goodfellas” (classicu de Scorsese de su 1990). Pesci, De Niro, ma vinzas Al Pacino, torrana zovanos pro grassia de sa “Industrial light & magic”, chin effettos ispeciales chi ana jutu su budget de sa pellicola a 140 milliones de dollaros, causande su passazzu de sa produzione dae sa Paramount Pictures a Netflix. Effettos bonos ma non semper, a partire dae s’iniziu.
Ma Scorsese si fachete perdonare ‘ene custos irballos. Su film tenet un’ottima regia e su talentu de sos protagonistas achet su restu, a su puntu chi ponnere iffattu a un’istoria de pesu, in tres oras e vinti, che colat che nudda.

De Niro est “s’irlandesu”, Frank Sheeran. Unu mafiosu chi in sos annos chimbanta e sessanta iscalat sa gerarchia de sa cosa nostra americana, azzuatu dae su boss Russell Bufalino (Joe Pesci), e intrat in su regnu de Jimmy Hoffa (Al Pacino), leader de su sindacatu de sos autotrasportatores americanos (IBT). A s’epoca infiltratu dae sa criminalitate pro manizzare su dinari de sos travallatores.
«Oje non lu connoschet neune, ma in America b’est istatu unu tempu inue Jimmy Hoffa, populare leader de su sindacatu, iti sicundu solu a Elvis», narat s’irlandesu.

Su film est ispiratu a s’opera de su giornalista Charles Brandt, inue Sheeran, vinzas pro s’FBI, est suspettatu de essere su primu responsabile de s’isparizione de Hoffa in su 1975.

Non mancat puru su classicu repertoriu de Scorsese: est un’opera chi non timmet de equilibrare dramma e satira, b’est su jazz de Glenn Miller, e che a sos film de Clint Eastwood, chenze ruere in sa moda “politically correct” contemporanea. Si mandicat pezza e si faeddat male de su “sognu americanu” de sos Kennedy. Vinzas su linguaggiu est sessista, ma sas ‘emminas non sono solu cumparsas (su silenziu de Peggy, izza de Frank, balet prus de milli paraulas).
Non mancana sas novitates: dae sos tempos de “Goodfellas” est isparita sa morale de s’omine d’onore. Inoche sos interessos sono su zentru de onzi azione. E, commente in “The Godfather, part III”, de Francis Ford Coppola, su mafiosu est destinatu a prangher solu, e in s’indifferenzia ‘e tottus, su sambene chi at ghettatu.

A pustis de sa visione potimmos narrere chi “The Irishman” no est s’opera prima de Scorsese, e forzis no est mancu s’epoca zusta pro una pellicola de su genere, ma l’ammos ammentare comente unu de sos prus bellos film de sos urtimos annos.

Iscarica custu articulu in PDF

U.R.N. Sardinnya ONLINE

Be Sociable, Share!

    Commenta



    Per la pubblicazione i commenti dovranno essere approvati dalla Redazione.